در آسمان جود، اختر می‌درخشد
بینِ صدف تا هست گوهر، می‌درخشد
در دست‌های مادرِ شب زنده داری
اولادی از موسی‌بن‌جعفر می‌درخشد
تا هست این نوزاد در دامان جبریل
هم آسمان، هم عرش، هم پر می‌درخشد
در باطن و ظاهر نه فرقی نیست اصلا
در چهره‌اش زهرای اطهر می‌درخشد
چون تاجِ زرّین بر سرِ فرزند زهرا
عماّمه‌ی سبز پیمبر می‌درخشد
این نازدانه کودک شمس الشموس است
کز هر نخِ قنداقه‌اش زَر می‌درخشد
معلوم شد از تیغِ ابرویی که دارد
در هر نگاهش مهرِ حیدر می‌درخشد
در کوچه‌ی شهر مدینه خانه‌ای هست
کز مطبخش عالم سراسر می‌درخشد
از کودکی بخشنده بودن راهِ او شد
این خانه در جود و سخا گر، می‌درخشد
بالاسرِ این خانه ذکرِ (یاجواد) است
میخانه‌اش اینگونه بهتر می‌درخشد
میخانه تا وا میشود بر روی عالم
پیمانه و ساقی و ساغر می‌درخشد
از هر بِلادی این کرمخانه هویداست
از دور و از نزدیک، این در می‌درخشد
اولادِ موسی در کرم معنا گرفتند
پس تا قیامت لطف مادر می‌درخشد
وقت قنوتش از میان دستهایش
بال و پرِ چندین کبوتر می‌درخشد
حوضی که دارد در حرم، آبش طَهور است
در قطره‌هایش آبِ کوثر می‌درخشد
وقتی که در سجاده‌اش غرق نیاز است
شمس جمالش صدبرابر می‌درخشد
وقتی نقاب از چهره بر می‌دارد آقا
از خانه‌اش تا عرشِ داور می‌درخشد
روزِ قیامت گرچه تاریک است، نورِ
شهزاده در صحرای م می‌درخشد
رضا باقریان
رئــوفــــــــ اهـــل بــیــت شــعــر می‌درخشد ,اختر می‌درخشد ,جود، اختر ,آسمان جود، منبع
درباره این سایت